موانع کاربرد درمان های مکمّل در عملکرد پرستاری: آنالیز محتوای کیفی

مقدمه: در راستای پاسخ به نیازهای مراقبتی جامعه، لازم است کارکنان پرستاری در عملکرد حرفه­ای خود از درمان های مکمّل استفاده کنند و جهت ارائه ی راهبردهای مناسب در این زمینه، شناسایی موانع موجود در عرصه­های بالینی الزامی است. این مطالعه با هدف بررسی ادراک پرستاران بالینی در رابطه با موانع کاربرد درمان های مکمّل در عملکرد پرستاری بالینی طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: این مطالعه ، پژوهشی کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بود و در فاصله ی تیرماه 1393 تا تیرماه 1394 در ایران اجرا شد. نمونه­گیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد و تا رسیدن به اشباع داده­ها ادامه یافت. با 15 پرستار دارای تجربه ی غنی و 2 پزشک، به صورت نیمه­ساختاریافته­ی عمیق، مصاحبه شد. داده­ها، هم زمان با جمع­ آوری، به روش تحلیل محتوای قراردادی آنالیز شدند. جهت سازمان دهی و کمک به تحلیل داده­ها از نرم­افزار max qda استفاده شد. یافته­ ها: در رابطه با هدف پژوهش، 5 طبقه ی اصلی «دانش ناکافی پرستار»، «موانع مربوط به شرایط روانی - فرهنگی حاکم بر پرستار»، «شرایط و امکانات نامناسب»، «موانع پرسنلی غیر پرستاری» و «حمایت ناکافی مدیران غیر پرستار» استخراج شد که از آن ها دو مضمون اصلی «آمادگی ناکافی پرستار» و «محدودکننده های سازمانی» انتزاع گردید. نتیجه ­گیری: آمادگی ناکافی پرستار و محدودکننده ­های سازمانی، پرستاران را در به کارگیری درمان های مکمّل با مشکل مواجه ساخته و به عنوان بازدارنده عمل می کنند. آگاهی دست­اندرکاران از ویژگی های این دو مضمون، برای ارائه ی دستورالعمل­های مناسب به منظور عملیاتی کردن برنامه­های تلفیق درمان های مکمّل با عملکرد پرستاری، مفید است.